Wij mogen ook van het idee afstappen dat wij (altijd) methodes of begeleiding nodig hebben om ons te ontdoen van iets wat ons beperkt, of om ons leven ´terug´ op de rails te krijgen. De kracht zit juist in het zelf doen, want wie weet in elk moment, het best wat je lichaam je vertelt, en wat jij nodig hebt? Je ontwikkelt dan een aangeboren vaardigheid, je legt er je creatiekracht en eigenheid in, je zorgt voor jezelf op je eigen en unieke manier, je leert jezelf lief hebben, en net dat kan niemand je aanleren. Dat is volgens mij ieders kracht en sterkte, waar je een rotsvast geloof mag in verkrijgen, en waar je rotsvast mag gaan op vertrouwen.

Daarom vertel ik mijn verhaal, van hoe ik zelf mijn angst voor, over bruggen stappen, heb overwonnen. Zo´n 7 tal jaar geleden, was ik het moe om met angst over een brug te stappen, en wilde ik er iets aan doen. Toen, was ik nog niet zo bewust bezig met mijn persoonlijke groei en ontwikkeling, en het was pas achteraf dat ik me realiseerde wat een waardevolle copingskill ik mezelf had bijgebracht.

Sindsdien gebruik ik mijn ervaring, ter inspiratie, en praat ik over de manier van omgaan met angst, met mensen die bij me komen in mijn praktijk, om hun angst te overwinnen. Eerst zie ik wat ongeloof, ´van kan ik dat wel…?´, maar gaandeweg zie ik een herkenbare kracht opborrelen en een twinkel in de ogen…

Velen hebben zichzelf al kunnen bevrijden van hun angst, maar bovenal hebben ze zich een copingskill eigen gemaakt, die hun zelfredzaam maakt, want ze dragen die wijsheid bij zich voor het geval er een andere vorm van angst opduikt.

Wat mijn angst betrof, kan ik me geen voorval herinneren, van hoe hij is ontstaan, hij was er gewoon. Wat ik wel weet is, dat ik een angstig kind was, ik vond de wereld nogal eng. Mijn angst voor water en bruggen, was uitgesproken in die zin, dat ik heel regelmatig angstdromen had, waarin ik doodsbang, op handen en knieën over een brug kroop, en dan angstig wakker werd. Nachtmerrie´s die enorm nazinderden.

Die angstdromen werden ook in stand gehouden, doordat ik in een gemeente opgroeide, waardoor er een kanaal liep, en ik heel geregeld werd geconfronteerd met mijn angst. Bijvoorbeeld, toen ik naar de middelbare school ging, stak ik tot vier maal per dag, een brug over.

En, zoals het in het leven gaat, ging ik naar andere scholen en verliet ik uiteindelijk ook mijn geboortedorp.

In de jaren die volgenden werd ik maar heel sporadisch meer herinnerd aan die angst, en dat was enkel toen ik opnieuw een brug overstak, en dan ging dat meestal ook opnieuw gepaard met een angstdroom.

En… zoals het leven gaat, kwam ik na een goeie 20 jaar, opnieuw in mijn geboortedorp wonen.

In die tijd begon ik meer en meer te wandelen, en het was zo, dat naar mijn gevoel, de mooiste plaats om te wandelen, aan de overkant van het kanaal, was.

Het was er rustig, langs de ene kant was er het water, en langs de andere kant was er bebossing.

Mijn nood en verlangen was zo groot, dat ik het er toch op waagde, maar dat gebeurde telkens met een verkrampt lichaam en met een strak gespannen vooruit kijkende blik.

En op een gegeven moment, had ik er zo genoeg van dat ik mezelf de vraag stelde, doe ik dat de rest van mijn leven op die manier…?

Nee, dat was geen optie, mijn limiet was bereikt, en toen ben ik bewust mijn angst prioriteit gaan geven.

Telkens voordat ik een brug over stapte, ging ik in gesprek met mijn angst en met mijn lichaam, en vroeg ik aan mezelf wat ik nodig had om me rustig en veilig te voelen, en voerde dat ook uit.

Er was een stenen brug, voor auto´s, fietsers en voetgangers, die ik over te steken had, en daar hoorde ik, dat het nodig was om zo uiterst mogelijk links van de reling te stappen, en ook intussen mezelf geruststellend toe te spreken. En zo deed ik dat.

En dan was er nog een ijzeren, fiets- en voetgangersbrug, die ik over te steken had. Een brug, die ik me al mijn hele leven lang herinnerde, waar tussenruimtes waren, waardoor je het water kon zien, en een brug die al wel zijn beste jaren had gehad, en die zichtbaar roest- en oplap sporen vertoonden.

Je kan je voorstellen dat die brug de grootste uitdaging voor me was, maar opnieuw luisterde ik telkens naar wat ik nodig had, en handelde ernaar.

En soms was dat wachten totdat er niemand op de brug was, en ik die alleen kon oversteken. En soms was ik in gezelschap van iemand, en gaf ik ook gehoor en taal aan mijn angst, door te zeggen aan de ander wat ik nodig had. Zo nam ik een ander wel eens bij de arm, en vroeg ik om niet te praten, omdat het voor mij veiliger voelde. En dat gebeurde ook, en zo voldeden we samen aan mijn nood.

Mijn lichaam en blik, werden keer op keer ietsjes zachter, en ik begon me meer en meer op mijn gemak te voelen, ik voelde vertrouwen in mezelf, allemaal doordat ik mezelf voorzag in de liefde en de veiligheid die ik op dat moment nodig had.

Op een gegeven moment was mijn angst al zo afgezwakt, dat ik aanvoelde om een stapje verder te gaan. Ik wilde mezelf wat testen en opnieuw een grens verleggen, en ik probeerde bijvoorbeeld de ijzeren brug te kruisen als er tegenliggers waren, enz…

Na een tijd voelde en ervaarde ik echt wel het resultaat van wat ik aan doen was. De vrijheid, maar ook de vreugde en de blijheid, van wat ik voor mezelf gedaan had, en ook verwezenlijkt had.

Het heeft me zo´n, twee tot twee en een halve maand gekost om bewust mijn angst om te buigen, totdat ik plots vaststelde, dat mijn aandacht en focus volledig verlegd waren naar de vrijheid en de blijheid, en er eigenlijk zo goed als geen sprake meer was van een angst, bij water en bruggen.

Mijn overwinning, heb ik voor mezelf afgesloten, toen ik tijdens een laat avond wandeling, waarbij er veel wind was, bovenop en midden de brug stil stond, en mijn armen in de lucht stak. Genietend van de wind, het water, mezelf en mijn leven.

Ik ben gaan vaststellen dat wij in essentie angstloos zijn, en dat wij die angstloosheid opnieuw naar boven kunnen halen. Dat wij niet hoeven te leven met enige vorm van angst, hoe klein of hoe groot ook. Iedereen zonder uitzondering.

Als mens, (her)kennen wij verschillende vormen van angsten, wij categoriseren ze onder bijvoorbeeld: vliegangst, hoogtevrees,… maar ook zijn er meer subtielere vormen, zoals terughoudend zijn voor iets of iemand, of negatief zijn over iets of iemand,…

Ook achter terughoudendheid of negativiteit zitten verborgen angsten, klein of groot, die heel persoonlijk zijn, en die op een soortgelijke manier kunnen worden aangepakt, om ons ervan te bevrijden.

Elk moment is een geschikt moment, om jezelf van je angst te bevrijden, maar ook van de oordelen, van de schaamte of twijfel, die daarbij kunnen horen.

Iedereen kan dat, iedereen heeft die aangeboren vaardigheden. Het begint met je wil om verandering en met het besef dat je meer bent dan angst alleen.

Om vanuit de intentie van liefde en in liefde voor jezelf, voorbij te gaan aan geloofsovertuigingen, aan dingen die je beperken uit je verleden,… en nog eens, voorbij gaan. Op jouw authentieke manier, terwijl je authentieker wordt.

Er is jij, en er is een moment, die dat kan verwezenlijken. Trouwens, wie weet beter dan jijzelf, wat jij in elk moment nodig hebt?

Belangrijk is, dat het steeds meer tot ons mag gaan doordringen wie wij zijn, en dat wij mogen leven, want het leven overkomt ons niet, het leven is er om het beste uit onszelf te halen, en om het vorm te geven.

Ik hoop je hiermee te inspireren, om de kracht, waarover iedereen beschikt, aan te tonen, en ook om de moed aan te tonen, waarover iedereen beschikt.

VOOR DIEGENEN DIE VERTROUWD ZIJN MET VORIGE LEVENS :

Met mijn verhaal wil ik ook de ´relativiteit´ weergeven van het, al dan niet, op de hoogte zijn van vorige leven. De kennis ervan vervalt in de schaduw, bij het op de voorgrond komen van de kracht van zelfliefde en de kracht van de combinatie, van de mens en het NU-moment.

Het is zo dat, pas toen ik me van mijn angst had bevrijd, ik de boodschap doorkreeg, dat mijn laatste dood, zo´n 34 jaar voor mijn geboorte, een verdrinkingsdood was.

Wat het gevaar is van kennis van vorige levens, is dat het ego er mee aan de haal gaat, zodanig dat we afgeleid worden van de essentie van mens zijn en van ons bestaan.

Wij hebben een celgeheugen, van einde en ver, alles omvattend, van wat we ooit ervaren hebben, en wat we NU ervaren, is de representatie van alles wat was, hoe het er nu ook uitziet.

M.a.w., ben je NU in zelfliefde en in authenticiteit, dan genees je in het heden, het (ver) verleden, en vrijwaar je je toekomst van angst, door je aangeboren copingskills en je zijn.